«نهایتِ این
دفتر
شهری است
منتهی به کوچه‌ای
مقابلِ پنجره‌ای
خاموش.»
• «جاده‌ی آویشن» مجموعه‌ی شعری‌ست سروده‌ی
محمد درودگری، که از چهار دفتر: بی‌خبری‌هایی از این قبیل، پیامک به کلبه‌ی برفی،
تناسخ ِ زمستانی و اتوبان متروکه تشکیل شده و توسط انتشارات بوتیمار منتشر شده است.
با این‌که پیش‌تر چندین‌بار اشعار محمد درودگری را در جوامع مجازی و وبلاگ‌اش
خوانده بودم، ولی باز هنوز خواندن شعرهای‌ش سرشار از لذت و احساس بود. شعرهای
جاده‌ی آویشن از جنس خودمان است. قوی و ظریف، اما قابل فهم و لمس. انگار که خودمان
در آیینه‌ی شاعر نشسته باشیم. شعرها غالبا کوتاه و هایکو-طور نوشته شده‌اند و در
عین ایجاز، هر آن‌چه که لازم است، بیان کرده‌اند. این مجموعه، یکی از قوی‌ترین شاعرانگی‌هایی
بود که این سال‌ها خوانده‌ام. آن چنان که ارزش بارها و بارها خواندن را دارد.